Dropje, we zullen je nooit vergeten....

Hallo,

Bijna 2 jaar geleden hebben wij Joepie (jullie noemden hem Dropje) geadopteerd.
Het kleine zwarte reutje zonder tanden, die tijdelijk in jullie badkamer werd gehuisvest.
Ik zag hem op jullie site staan en ik moest hem hebben. Dat kopje van hem, die blik in zijn ogen.
Toen ik hem bij jullie zag zitten in de badkamer en hij mij aankeek en begon te kwispelen, pfff geen woorden wat ik toen voelde.  

Vandaag hebben we hem moeten laten inslapen. Zo zwaar om die keuze te maken, maar we wisten eigenlijk dat er geen keuze was.
Hij was niet meer vrolijk, wilde niet meer eten en leek pijn te hebben.
We hebben afgelopen twee weken nog verschillende dierenartsbezoeken gedaan, maar allemaal zonder resultaat.
Begin van dit jaar hebben we zijn vriendje Pipi moeten laten gaan ivm een harttumor.
Ik heb toch wel het idee dat dit voor Joepie ook een grote impact heeft gehad, aangezien zijn gezondheid toen erger ging sukkelen.
Wat een geweldig hondje is Joepie geweest, een hondje met karakter en mijn sulletje.
Van vreemden moest hij niks hebben en het laatste jaar begon hij steeds meer verzorging te vragen.
Zijn dag- en nachtritme waren ernstig verstoord, de laatste weken ging hij pas rond 01.00 uur slapen en wij dus ook pas
Want hij zorgde er wel voor dat je wakker bleef.

We lieten hem nooit alleen thuis en zorgden indien noodzakelijk voor een oppas. Dit was zwaar, maar we hebben het met heel veel liefde gedaan.
Ik weet nog dat jullie aangaven dat het een oud hondje was en dat het zomaar eens heel snel afgelopen kon zijn.
Als ik dan terugkijk op zijn periode hier dan denk ik toch echt dat hij aan een tweede jeugd is begonnen bij ons.
Soms leek het erop of hij zich als een puppie gedroeg, samen met de andere honden spelen, naar de poort rennen als er iemand langs kwam
en dan zo hard mogelijk keffen. Geweldig was dit om zo’n oud hondje dat nog te zien doen.

We missen hem nu al ontzettend, hopelijk is hij nu bij zijn vriendje Pipi.
 

Mvg. Sandra